რთულია ძალიან ბევრი გქონდეს სათქმელი ისეთი ადამიანისთის რომელიც იცი ვერასდროს მოგისმენს… Continue reading
ფერისცვალება…
“რაღაც რომ ხდება უცნაური,
მარტო შენ იცი,
გსურს, სხვებსაც უთხრა, გააფრთხილო,
არ კი გაცლიან…
ბოლავს სამყარო,
გარდაცვლილი ბუნება იწვის…
შემოდგომაა განშორება და
კრემაცია…
როგორც მახლობელ ჭირისუფალს, შავი გაცვია,
გარეთ კი მშვიდად მოღიმარი ზამთარი იცდის..”
ამას ყოველ 19 აგვისტოს განვიცდი, 1 დღეში იცვლება ბუნება ჩემს თვალინ, ვგრძნობ როგორ ერთიანად იცვლება ყველაფერი, მთელი სამყარო იცვლის ფერს, მხოლოდ მე, მხოლოდ მე ვრჩები ხოლმე ფერუცვლელი და ისევ ისე, ძველებურ ფერებში განვაგრძობ ცხოვრებას, ოდნავ უფრო დამძიმებული სუნთქვით და ოდნავ მეტი მოგონებებით. მოგონებებით ადამიანებზე რომლებიც დაუფიქრებლად მშლიან საკუთარი ფერშეცვლილი ცხოვრებიდან.
რა უფრო უცნაურია ერთ დღეში დაივიწყო წარსული და დაიწყო ახალი ცხოვრება? თუ ის რომ წლები გადიოდეს და შენ ისევ ერთ ადგილას იყო? ისევ გინდოდეს, სრულიად უაზროდ, უერთგულო ადამიანებს რომელთათვისაც არაფერს ნიშნავ, რომელთა გვერდითაც იცი აღარასდროს იქნები… და ალბათ არც უნდა ყოფილიყავი…
ხანდახან ძალიან რთულია იყო ადამიანი, ადამიანი სახლი, რომელიც ყოველთვის ერთ ადგილას დგას და ელოდება დაღლილ მგზავრებს… სახლი რომელთანაც მოდიან როცა თავშესაფარი სჭირდებათ და მიდიან როცა აღარ სჭირდებათ. რომელიც ცოტა მონჯღრეული, მაგრამ მაინც მყუდროა წვიმასა და თოვლში, შეიძლება ცოტა ნიავსაც ატარებს მაგრამ ქარიშხალს არასდროს მისცემს შენი წაღების უფლებას… რთულია იყო სახლი, სახლი რომელსაც მუდამ საყვედურობენ რატომ თან არ გამომყევი ქარიშხალში გარეთ რომ გავრბოდიო, როცა თავს ერთ ადგილას თავადაც ძლივს იმაგრებდა..
If anyone tells me”it’s better to have loved and lost than to never have loved at all…
და მაინც
But I’ll miss you most of all, my darling
When autumn leaves start to fall
ხანდახან მგონია რომ ძალიან დავბერდი და მოგონებებით ვცხოვრობ, არაფერი ახლის განცდა არ შემიძლია… მგონია საუკუნე გავიდა მას შემდეგ რაც ბოლოს ვიგრძენი ბედნიერება… ბოლოს ვიყავი აღფრთოვანებული… ის ადამიანები და მუსიკაც კი რომელიც ადრე მაბედნიერებდა მხოლოდ ჩემი გულის შეკუმშვას იწვევს საცოდავად… გულის რომელსაც უკვე ეშინია აჩქარების, ემოციების, გადაღლის, სიკვდილის… შემოდგომისაც კი ეშინია…
შემოდგომა მოდის, სეზონი სევდისა და მონატრებისა, სეზონი როცა ყველაზე ადვილია ცივმა ქარმა წაგაქციოს თუკი არავინ გეგულება, ვინც ხელებგამოწვდილი გელოდება, გელოდება რომ ძლიერად შემოგხვიოს ის ხელები და გაგრძნობინოს რომ რამდენჯერაც უნდა იცვალოს ფერი ბუნებამ მისი გამოწვდილი ხელები ისევ იმფერი დარჩება და ისევ დაელოდება შენი მარადმწვანე ტყისფერი თვალების გამონათებას…
მეც…
სავსე მთვარე
“როცა მიყვარდება,
მე ვდგები და მკლავებს ვიშიშვლებ,
თავს ვხრი
და ჩემს მხრებს ვკოცნი…”
ვკოცნი საკუთარ მხრებს…. აბა მთვარეს ხომ ვერ მივწვდები…. Continue reading
ცარიელი მთვარე
სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ ყველაფრის გაგება და პატიება შემიძლია…
სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ ზოგიერთი ადამიანი ამასაც კი ვერ იყენებს…
თუმცა, მგონი მე საქმე ადამიანებთან არა მაქვს.
მთვარე შემიყვარდა,
ნამდვილი მთვარე…
იცით ეს რას ნიშნავს? ჯერ მეც ვერ გავიგე, (მგონი გავგიჟდი…)
მაგრამ მთვარის სიყვარული ადვილი ნამდვილად არაა.
მთვარე ძალიან შორსაა,
მთვარე ყოველდღიურად იცვლება,
მთვარეს 2 მხარე აქვს,
ერთს ვერასდროს დაინახავ, მეორე კი ხან მთლიანად ჩანს ხანაც ნაწილობრივ, ხანაც სულ ქრება….
მე სავსე მთვარეს ვუყვარვარ. მთვარის შევსებასთან ერთდ ერთად ნელ-ნელა იმატებს გრძნობებიც მაგრამ როცა მთვარე დაცლას იწყებს….
მგონი კი არა ნამდვილად გავგიჟდი! მეტაფორულად დავიწყე საუბარი და ამასობაში თავი რაღაც უცნაურობაში გავყავი. მთვარის ფაზებს დავაკვირდი…
ჯანდაბაა!!!
სხვა ახსნას რომ ვერ უძებნი ადამიანის ქმედებებს და მთვარეის ფაზებზე იწყებ დაკვირვებას რა ქვია ამას? (ჩემმა მეგობარმა შიზოფრენია უწოდა, მაგრამ ფსიქოლოგი მე ვარ და მგონი ვერცერთი აშლილობა ვერ გადმოსცემს ზუსტად ჩემს მდგომარებას… )
მაგრამ მართლა ემთხვევა… 
ყველაფერი იანვარში დაიწყო, როცა მთვარე ივსებოდა და ზუსტად სავსე მთვარე იყო როცა შევხვდით…
თებერვალი არ მახსოვს, მაგრამ 28 მარტს რომ დაიკარგა ეს ნამდვილად მახსოვს. ახალი მთვარე იყო, როგორც ახლა აღმოვაჩინე :დ დაბრუნებაც ზუსტად ემთხევვა სავსე მთვარეს 11 აპრილს… 26 აპრილს კი რატომღაც მთელი ღამე ფიქრობდა და მოიფიქრა რომ უნდა დავშორდეთ, ისევ ახალი მთვარისას. ^^
გიჟი ვარ,აბა რა ვარ?? მთელი ჩათი გადავაბრუნე ამის გამო, 11 მარტსაც შევრიგებულვართ რაღაც სისულელის გამო გაბუტულები (12ში იყო სავსე მთვარე) ცუდად იყო წინა ახალი მთვარისას და ”რაღაც ვერ იყო” იმის წინაც
შეიძლება მთავრესთან ერთდ ადამიანიც დაცარიელდეს?
ამ ლოგიკით თუ გაგრძელდა დაახლოებით 11 მაისისთვის ისევ შერიგება უნდა მოინდომოს და მე? როგორ უნდა მოვიქცე? მე სიმშვიდის და სტაბილურობის უზომოდ მოყვარული ადამაინი….
თუმცა უკვე ისე შევეჩვიე ამ მიქცევა-მოქცევას ვეღარც ვბრაზდები, ვეღარც მწყინს, ვეღარაფერი….
ერთი კია, იზრდება ჩემი ფლეილისთი მთვარიანი სიმღერებით და ჩემი ფოტოკოლექცია მთვარიანი სურათებით…
……………………………
როდის გავხდი იდიოტი?
ისევ მიჭირს სუნთქვა და ისევ გული მეკუმშება… თუმცა ჯერ არსად ჩანს ის საშინელი სიცარიელის განცდა რომელიც წლობით არ მტოვებდა, და ამ ბოლოს სადღაც უცნაურად გაუჩინარდა… Continue reading
გავები…
გავები…
გავიხლართე…
საკუთარ ფიქრებსა და ადამიანებში…..
მინდა რომ არაფერზე ვფიქრობდე ან არავის ვუყვარდე და მშვიდად მოვიკლა თავი…
ან საერთოდაც ამ ჩემ სულელ თავს რაც მინდა ის ვუქნა…
ჩემმა საყვარელმა მასწავლებელმა თქვა ერთხელ, სილვია პლათმა თავი იმიტომ მოიკლა რომ სიყვარული არ ჰყოფნიდაო, სილვიასი არვიცი, მაგრამ ამით ის უფრო გავიგე რომ მეც და ჩემს მასწავლებელსაც არ გვყოფნის სიყვაული… არასდროს გვეყოფა…
წარმოდგენა არ მაქვს როგორი უნდა იყოს სიყვარული ჩვენ რომ გვეყოს…
ასეთ რამ შეუძლებელიც კია, ალბათ…
ზედმეტს ვითხოვთ უბრალო, მოკვდავი ადამიანებისგან… თუნდაც საკუთარი უბრალო, მოკვდავი თავისგან… ხელოვნებაში ყველაფერი იმდენად ჯადოსნურია, იმდენად ამაღელვებელი და ამაღლებული… როგორ შეიძლება ჩვეულებრივმა ადამიანებმა ამას მიაღწიონ თავიანთ ჩვეულებრივ ცხოვრებაში? შეუძლებელია…
და მაინც, ამის ცოდნის მიუხედავად, ჩვენ ვაგრძელებთ არაამქვეყნიურობების ძებნას ამ ყვეყნად….
ვერ ვეტევით მიწაზე და სადღაც გაურკვეველი მიმართულებით მივიწევთ ზემოთ…
შუა გზაში გვახსენდება რომ ფრენა არ ვიცით და მიწაზე მტკივნეულად ვენარცხებით….
პ.ს დღეს ჩემი ერთ-ერთი საუკეთესო (ყოფილი (რა საშინელი სიტყვაა)) მეგობრის დაბადების დღეა და ვერ ვულოცავ….
წიგნის ფურცლები… ტომი II
ისე როგორც ამ მშვენიერ სიმღერასა და ფილმში ხდება:
”ყოველი დასაწყისში მხოლოდ გაგრძელებაა,
ეს მხოლოდ გაგრძელებაა…
და წიგნი იმ ყველაფრისა რაც მოხდა ყოველთვის შუაზეა გადაშლილი….””Every beginning is only a continuation
It’s only a sequel,
and the book of all that has happened
is always open halfway.”
თურმე წიგნები არ მთავრდება, წინა პოსტში (ბოლო ფურცლები) ვთქვი კიდეც რომ საეჭვოა მთავრდება თუ არა ოდესმე ურთიერთობები… მე მგონია რომ ის რაც გახსოვს და ის რაზეც ფიქრობ ჯერ კიდევ გრძელდება, ისეთი მნიშვნელოვანი ურთიერთობები კი რომლებიც ჩვენგან ფიქრსა და მათზე საუბარს იმსახურებს სწორედაც რომ შუაზე გადაშლილი წიგნივით იქნება ყოველთვის…
მაშინ როცა წიგნის ფურცლების ფოლო ნაწილს ვწერდი უკვე ვფიქრობდი რომ მომიწევდა გაგრძელება… დავწერდი მეორე ტომს და ვინ იცის კიდევ რამდენს… თუკი ოდესმე გიფიქრია რომ ცხოვრება უაზრობაა ან თუკი ოდესმე იფიქრებ აუცილებლად უნდა გაგახსენდეს რომ წინ უამრავი სიურპრიზი გელოდება. არასდროს იცი რა მოხდება, მარტო ამადაც კი ღირს გააგრძელო… ცხოვრებაში უცნაური დამთხვევიც ხდება ხოლმე, რომლებიც ჩემთვის ყველაზე საინტერეესოა. როგორც მაშინ წიგნს რომ კითხულობ და ისეთი ფრაზა გხვდება შენც რომ ბევრჯერ გიფიქრია, გხვდებიან ადამიანებიც რომელთა აზრებიცა და ემოციებიც შენსას ემთხვევა, საოცრად ემთხვევა ხოლმე… ასეთებთან თავს მშვიდად და ბედნიერად გრძნობ, იცი რომ იქ ხარ სადაც უნდა იყო. ზემოთ უკვე ხსენებულ სიმღერაშიც ხომ ასეა? უამრავი ნიშანი მიგვითითებს ჩვენიან ადამიანებზე და მათი უმეტესობა შეიძლება ვერც კი შე ვამჩნიოთ.
”… თქვენ შესაძლოა ერთ ღამეს ერთი სიზმარიც კი ნახეთ მაგრამ გაღვიძებისთნავე დაგავიწყდათ….”
ჩვენ თითქოს არაფერი გვაქვს საერთო….
თითქოს არაფერი გვაერთიანებს…
მაგრამ ერთად ვართ…. არ აქვს მნიშვნელობა რატომ, როგორ ან რამდენი ხნით…..
მთავარი ისაა რომ მას შემდეგ რაღაც უცნაური შეგრძნება მაქვს… სითბოს, სიმშვიდის და ბედნიერების….
ისეთი როგორიც ”ამელის” ნახვის შემდეგ მაქვს ხოლმე…
ისე რაღაცით ჰქავს ამელის ბიჭს (მე სულ ასე ვეძახი იმ პერსონაჟს), ძალიან ჩვეულებრივი რომაა, მაგრამ საერთოდ არაა ჩვეულებრივი…
სხვა რომ არაფერი, თუნდაც მარტო იმიტომ რომ ის ამელის უყვარს….
“Bring me flowers”
მე უფრო მეტი ყვავილი მოგიწყვიტე,
ათასი სიტყვით,სახით დაგამძიმე,
ხომ ვერ მოვპარავ საკუთარ თავს იმას,რაც ვარ.
შენ დაგავიწყდა,რომ შტორმს,შტილი მოჰყვება.
და შენი ნავი მალე მშვიდად იცურებს,სულ სხვაში.
საშიში ის არის,ვინც იმდენ ყვავილს ვერ მოწყვიტავს,
რამდენიც უნდა,
ვინც საკუთარი შიშის ტუსაღია
და სხვის თვალებში,როგორც სარკეში იჭყიტება,
ივარცხნის თმას,
შეშინებულმა,შენი ქოხი სხვაგან გადადგი,
იქ მხოლოდ სურნელიღაა დაღლილი შტორმის,
გეგონა დაანგრევდა შენს სახლს მოლხენა,და სიყვარული
შტორმს ხომ გითხარი,შტილა მოჰყვება
და ჩემი გემი დაცურავს ახლა სულ სხვაში,
მე უფრო მეტი ყვავილი მოგიწყვიტე,ვიდრე გეგონა…
მარტოობის 21 წელი…
არა, მარკესს არ ვბაძავ არანაირად, მაგიური ვერა მაგრამ მწარე რეალობა კია ის რაზეც ვაპირებ ვილაპარაკო.
22 დეკემბერს 21 წლის ვხდები. ^^ და ამ წიგნებით და ადამიანებით გადავსებულ სამყაროში მაინც ვახერხებ მოწყენილი ვიყო ხოლმე.
”სოულმეითს” ერთს კი არა ბევრს შევხვდი მაგრამ მაინც მარტო ვარ…
იმ დღეს ჩემი ერთი ლექტორი გვიყვებოდა ერთ-ერთი თეორიის მიხედვით ადამიანის ერთ ტიპზე. ასეთი ადამიანები თურმე ბლა ბლა ბლა…. მრავალ მიზეზთა გამო ცხოვრების 3 სტილიდან ერთს ირჩევენ. ან თავად უნდა იბატონონ გარშემომყოფებზე (სადისტობამდეც კი შეიძლება მივიდნენ) ან გახდნენ სხვისი მოლაქუცე, მუდმივად სხვაზე დამოკიდებული. ჩემთვის ორივე შემთხვევაში ადამიანი არარაობას წარმოადგენს. და არის მესამე ვარიანტი: იყვნენ მთელი ცხოვრება შუაში გაჩხერილი, მარტო!
”ბევრი წყალი ჩაივლის, ტკივილს მწუხარება ჩაენაცვლება, მწუხარებას- დუმილი, დულიმს მარტოობა- ბნელი ოკეანესავით უძირო და უნაპირო…….”
მიუხედავდ იმისა რო ასეთი ტიპის ადამიანთა კრიტერიუმებს გადასარევად ვაკმაყოფილებ მაინც ოპტიმისტურად განვაგრძობ ცხოვრებას :დ არც სადისტობას ვაპირებ და არც ვინმესთან ლაქუცს.
მე თუ მკითხავ ზოგიერთი ადამიანი მართლაც იმისთვის იბადება რომ მარტო იყოს. მარტო უნდა იყოს რადგან სხვანაირად არ შეუძლია, ბედნიერი მაინც ვერ იქნება. არაერთხელ მიგრძვნია ეს… ზუსტად იმ მომენტებში როცა ყველაზე ბედნიერი უნდა ვიყო სევდა მეუფლება და სინდისის უცნაურ ქენჯნას ვგრძნობ. აღფრთოვანებული ვიყავი როცა რამდენიმე დღის წინ დაახლოებით იმავე მოსაზრებას წავაწყდი ”პილატეს სახარებაში.” საოცარი მწერალია შმიტი და ამ წიგნშიც კარგად ჩანს რა საინტერესოდ აქვს დანახული მას სხვადასხვა მხარეთა პოზიციები. ამ მოსაზრებას რაც შეეგება, იგი ქრისტეს პროტოტიპი პერსონაჟის იეშუას პირით ამბობს:
”… იმ საღამოს სიყვარულის ეიფორიით შეპყრობილებს და ერთ არსებად ქცეულებს საერთოდ დაგვავიწყდა, რომ არსებობს სიღარიბე და სიდუხჭირე. მივხვდი, რამდენად ღრმად ეგოისტურია ბედნიერება. ბედნიერება გაიძულებს, გამოცალკევდე და განერიდო სამყაროს, ჩაიკეტო დახურულ კარს მიღმა, ჩამოაფარო ფარდები, დაივიწყო სხვები, გადაულახავი გალავანი შემოარტყა საკუთრ ადგილსამყოფელს. სიყვარულით შეპყრობილი სამყაროს განსხვავებულად აღიქვამ, არა ისეთად, როგორიც სინამდვილეშია. იმ საღამოს ბედნიერება აუტანელი და გაუსაძლისი მეჩვენა.
ბედნიერებას მე სიყვარული ვამჯობინე, მაგრამ არა ის სიყვარული, რებეკას მიმართ რომ განვიცდიდი, არამედ სიყვარული განსაკუთრებული და გამორჩეული, უზენაესი სიყვარული, ყველაფერზე მაღლა რომ დგას. უკვე აღარ მიზიდავდა ვინმე ერთის სიყვარული, საყოველთაო სიყვარული მხიბლავდა უფრო. მე უნდა დამეზოგა სიყვარული გაუბედურებული ბავშვებისთვის, იმათთვისაც ვინც ვერ იყვნენ ისეთი მშვენიერი, ლამაზი და საინტერესო, სხვისი ყურადღება და გულისხმიერება ბუნებრივად რომ მიეზიდათ. სიყვარული უნდა დამეზოგა იმ ადამიანებისთვისაც, სიყვარული საერთოდ რომ არ ღირსებიათ.
მე არ ვიყავი ბედნიერებისთვის შექმნილი.”
მე ნამდვილად არ ვიცი რისთვის უნდა დავზოგო სიყვარული. ეს მოსაზრება ხომ ერთი შეხედვით საკმაოდ მხიბლავს, მაგრამ მეორეს მხრივ, ყოველთვის მიმაჩნდა რომ სხვების დახმარებას, სიკეთის კეთებას აზრი არ აქვს თუ შენ ამით არ ხარ ბედნიერი.
ვითომ რატომ არ შეიძლება ერთდროულად იყო ბედნიერიც და არა გალავანშეორტყმული, გიყვარდეს ერთი ადამიანი უზომოდ და გიყვარდეს მთელი სამყაროც?
ეს ალბათ ახალი გამოწვევაა.
ჩემი ცხოვრების 21 წელი ამის აღმოჩეას უნდა მივუძღვნა. :დ გადაწყვეტილია! :დდ
გადავშლი ახალ-ახალ წიგნებს, ახალ-ახალ ადამიანებს, ვეცდები ყველა სხვაგვარად წავიკითხო…
”… მძიმე წიგნია ცხოვრება ჩვენი.. თავზარდამცემი ნაწერით და მუქი ფურცლებით.. მაგრამ ჩასცქერე სიტყვასა და სიტყვას შორის, იმას, რაც არ ჩანს, მაგრამ წერია, უხილავად წერია იქ გულის თვალისთვის. დამიახსოვრე: სხვაგვარადაც შეიძლება წიგნის წაკითხვა…”
redheaded-creep 